Yapılan çalışmada İkinci Yeni Dönemi ve Toplumcu Gerçekçi Dönem’de
eserler veren Kemal Özer’in şiirlerinde “insan” kavramının ele alınış biçimi
incelenmiştir.
İkinci Yeni Dönemi’nde Özer’in “insan”ı bireysel özellikleriyle sunduğu,
şiirdeki estetik kaygısının bu özelliklerin ikinci planda kalmasına yol açtığını
gösterir. Bu dönemde birey, şiirin daha güzel anlatılabilmesi için konumlandırılmış
aracı pozisyonundadır. Kişilerin sevinçleri, ayrılıkları, ümitleri, özlemleri şiirin
biçimsel kurgusundan daha önemli değildir.
Toplumcu Gerçekçi Dönem’de ise Özer “insan” kavramını, onun toplumla
olan ilişkisiyle birlikte değerlendirmiştir. Bireyin sıkıntıları ve çatışmaları toplumla
eşleştirilerek sunulmuştur. Sınıflar arasındaki ayrıma dikkat çeken şair, bu ayrımla
mücadelede en çok işçi sınıfını önemsemiştir. Şair tarafından toplumun merkezinde
görülen işçilerin başkaldırı ve direnişlerinin tüm topluma önderlik edeceği görüşü
hakimdir.
In a study conducted at the Second New Era and Socialist Realist of the
period,in which Kemal Özer’s poem meaning of "the human" concept is examined.
In the second new period, Ozer's "human" features is offered individually.
But, due to aesthetic concerns of poetry these features stay as secondary importance.
During this period “the individual’’ has intermediary role for describing poem well.
The joys of people, breakups, hopes, aspirations is not more important than the
formal fiction of poem.
In the period of Socialist Realist, "human" concept has been evaluated with
relationship of him/her with the community. Problems and conflicts of individuals
are presented by matching with society. Poet draws attention to the distinction
between classes also who gives importance to working class regarding combatting
with this distinction. The view is dominated that workers seen in the center of society
by poet ,who revolt and resist, are going to lead the community.