Amaç: Bu araştırmanın amacı, kırsal kesimde öğrenim gören ortaokul öğrencilerinin
matematiğe ilişkin kaygıları ile tutumları arasında ilişki olup olmadığını incelemektir.
Yöntem: Araştırma, iki temel değişken arasında bir ilişki olabileceği düşüncesinden
hareketle ilişkisel bir desende tasarlanmıştır. Oluşturulan teorik modelde, matematik kaygısı
ile matematik tutumu değişken olarak alınmıştır. Araştırmanın evreni, 2012-2013 öğretim
yılında Konya ili merkez Meram ilçesi sınırlarında bulunan ve kırsal diye nitelendirilen
ortaokullarda öğrenim gören öğrenciler oluşturmuştur. Araştırma örneklemi, eğitim bölgeleri
dikkate alınarak tabakalı örnekleme yöntemiyle belirlenen 5 ortaokulda öğrenim gören toplam
726 öğrenciden oluşmuştur. Araştırmada veriler, Şentürk (2010) tarafından geliştirilen
İlköğretim Öğrencileri için Matematik Kaygı Ölçeği ile Baykul (1990) tarafından geliştirilen
Matematik Tutum Ölçeği kullanılarak toplanmıştır. Verilerin çözümlenmesinde t-testi,
ANOVA, korelasyon ve çoklu regresyon analizi kullanılmıştır.
Bulgular: Kırsal kesimde öğrenim gören ortaokul öğrencilerinde matematiğe ilişkin
kaygıları ile tutumları arasında negatif yönde, orta düzeyde ve anlamlı bir ilişki mevcuttur.
Özgüven eksikliği kaygısı ve sınav kaygısı kırsal kesimde öğrenim gören ortaokul
öğrencilerinin matematik tutumları üzerinde negatif yönde etki oluşturmaktadır. Fakat
matematik tutum kaygısı, alan bilgisi eksikliği kaygısı ve öğrenme kaygısı ise matematik
tutumu üzerinde bir etki oluşturmamaktadır.
Tartışma ve Sonuç: Bu araştırmada, kırsal kesimde öğrenim gören ortaokul
öğrencilerinin matematik kaygısı ile matematik tutumları arasında orta düzeyde anlamlı bir
ilişki içerisinde olduğu, matematik kaygısının artışı nispetinde matematik tutumlarının
azaldığı görülmüştür. Ayrıca ailelerde eğitim seviyesi ile sosyo-ekonomik düzeylerinin
düşüklüğü öğrencilerde kaygı durumunun artmasına ve matematiğe karşı olumsuz bir tutum
geliştirmeye sebep olduğu düşünülmektedir.
Aim: The aim of this study is to determine whether the relationship between secondary school
students’ mathematics lesson anxiety and their attitude towards mathematics lesson teaching
in rural settlement.
Method: This study follows opinion that stresses there should be a relationship
between two main variables. Hence, the study designed on a such a relational pattern. The
theoretical model consists of two variables: Mathematic anxiety and attitude towards
mathematic teaching. The universe of the target population of the research is secondary
students in rural part of Konya, in Turkey, in 2012-2013 school semester. The sample of study
is a population, which included 726 students , which was drawn from 5 secondary schools via
stratified sampling method. Data was obtained via Math Anxiety scale developed by Şentürk
(2010), and Math Attitude scale developed by Baykul (1990). Than, the data was analyzed
using t-test, ANOVA, correlation, and multiple regression.
Findings: The rural secondary school students have middle level relationship between
rural secondary school students’ respectıng of math anxiety and their attitude towards math.
While lack of self-confidence and exam anxiety create a negative effect on mathematic
attitude of secondary school students studying in rural, mathematics attitude anxiety, lack of
content knowledge anxiety and learning anxiety doesn’t create any effect.
Discussion and Conclusion: In this study, it was observed that there is a suggestıveness
relationship between mathematic anxiety of secondary school students and their attitude
towards mathematic, in rural. That is, as much as math anxiety increases, students’ attitude
towards math decreases. Moreover, it is thought that educational and socio-economical level
of families cause an increase in students’ anxiety and lead students to develop a negative
attitude towards math.
