Arap isyanları kendine özgü nitelikleri ağır basan, büyük ölçüde ideolojisiz, örgütsüz ve öndersiz ayaklanmalar olarak ortaya çıktı. Bu isyanların devirdiği isimlere ve sarstığı rejimlere bakınca "güçlü ve sert bir dalga" olduğu açıktır. Arap toplumlarının taleplerini karşılayacak, aynı zamanda ayrıştırıcı olmayacak bir formüle ihtiyaç duyulmaktadır.
İhvân-ı Müslimîn (Müslüman Kardeşler), toplumsal tabanı olan, kurucu aktör rolünü bütün engellemelere rağmen oynamayı başaran güçlü bir teşkilat olarak gözükmektedir. Yeni aktörler, eski rejim ile muhalefeti birbirinden ayırt edecek bir siyasal basiret gösterdikleri sürece başarılı olacaklardır. Mısır’da ilk defa halkın istediği yöneticiler söz sahibi olmaya başlamıştı. Mısır’daki değişimle İhvân her ne kadar iktidara gelse de, ülkedeki konjoktürel şartlar değişimin zorlu olacağını göstermekteydi.
Bölgede İslamî grupların kurduğu partilerin nisbî başarısı, bölgede kurulu düzen taraftarlarını rahatsız etmişti. Her ne kadar Ordu Mısır’da orta vadede şekillendirici bir güç olarak var olsa da İhvân-ı Müslimîn (Müslüman Kardeşler) uzun vadede Mısır’daki en etkin bir unsur olarak çok daha adından söz ettirecektir.
Arap dünyası ve özellikle Mısır’daki gelişmeler, aslında iletişimin ışık hızına ulaştığı 21. Yüzyılın başlarında, teknokrat yönetimlerin sonunu işaret eden sosyolojik gelişmeler olarak da görülebilir.
With their own distinctive characteristics, the Arab revolts emerged mostly without ideology, unorganized and leaderless. The names of the dethroned leaders and the regimes these revolts shook make it clear that this was ‘a strong and vigorous wave.’ It responded to the demands for change in Arab society within a non-exclusionary formula.
The Muslim Brotherhood appears to be a strong organization with a wide social base, having played a founding role in the process despite all obstructions against it. The new actors will be successful as long as they are able to show insight and distinguish the old regime from the opposition.
For the first time in Egypt, the popular leaders assumed power. Although the Muslim Brotherhood came to power as a result of the recent changes, the national conjuncture showed that change would be tough.
The relative success of the parties formed by the Islamic groups disturbed the proponents of the regime in power in the region. Despite the Army’s determining power in the short term, the Muslim Brotherhood will be cited as the most effective power in the long term.
These recent developments in the Arab World, especially in Egypt, can be seen as social transformations that indicate the end of technocratic regimes during a twenty-first century characterized by telecommunication at the speed of light.
