21. yüzyılda yaşanan gelişmelerle birlikte hız kazanan göç hareketliliği, dünyadaki birçok ülkede olduğu gibi Türkiye’yi de yakından ilgilendiren ciddi bir sorun niteliğindedir. Günümüzde göç ve beraberinde yaşanan sosyal problemlerin çözümüne ilişkin aktif ve makul programlar yürütülmesi, farklı alanlarda inceleme konusu haline gelmiştir.
Bu çalışmanın amacı, Türkiye’de sosyal devlet anlayışının bir gereği olarak gerçekleştirilen sosyal harcamalar ile iç göç arasındaki ilişkinin varlığını irdelemektir. Bu kapsamda, Türkiye’deki 26 istatistiki bölge birimi açısından (İBBS 2) 2010-2019 dönemini kapsayan sosyal harcamalar ve göç verileri ile oluşturulan veri seti ile ampirik analiz gerçekleştirilmiştir. Bu kapsamda öncelikle bölgelere göre göç yoğunluğu indeksi geliştirilmiş ve bağımsız örneklem t-testi uygulanmıştır. Yapılan analiz ile yoğun şekilde göç alan ve göç veren yerleşim yerleri arasında gelir koşulları ve sosyal harcamalar itibariyle farklılık olduğu belirlenmiştir. Daha sonra değişkenler arasında kısa ve uzun dönemli etkileşimi belirleyebilmek için dinamik panel veri analizinden yararlanılmıştır. Nihayetinde çalışmanın temel odak noktası sosyal harcamalarda yaşanacak değişikliğin kısa ve uzun dönemde göç üzerinde ne gibi etkileri olduğunu belirlemektir. Elde edilen bulgulara göre sosyal harcama yoğunluğu ile bölgelere göre alınan göç arasında uzun dönemde pozitif yönlü bir ilişki vardır. Buna karşılık verilen göç arttıkça sosyal harcamaların kamu harcamaları içerisindeki payı uzun dönemde azalmaktadır. Dolayısıyla sosyal harcamalar uzun dönemde göç hareketliliğini artırmaktadır.
viii
Elde edilen bir diğer bulgu, bölgesel düzeyde yapılan sosyal harcamaların ve özellikle gelir ile istihdam koşullarının bölgelere göre göç yoğunluğu üzerinde küçük de olsa farklılıklara neden olduğudur. Elde edilen sonuçlara göre göç veren yerler itibariyle istihdamı ve geliri artırıcı önlemlerin alınması zorunludur. Nihayetinde sosyal harcamalar bireylerin karşılaştıkları olumsuz koşulları onarıcı fonksiyon üstlenmektedir. Gelir artırıcı ve istihdam yaratan politikalar ise göçün önlenmesinde önemli rol oynayacaktır
Immigration mobility that has gained momentum in the 21st century with the developments is a severe problem to Turkey as it is in many other countries in the world. Today, active and reasonable programs regarding the solution of internal migration and its accompanying social problems have become a subject of investigation in different fields.
This study aims to examine the existence of the relationship between immigration and social spending carried out as a requirement of the social state in Turkey. In this context, empirical analysis with data set generated with the immigration data and social spendings covering 2010-2019 was performed according to the 26 statistical regions in Turkey in terms of units (NUTS 2). In this context, the migration intensity index was developed according to the regions, and the independent sample t-test was applied. The analysis shows a difference between the settlements that send and receive emigration heavily in terms of income conditions and social expenditures. Then, dynamic panel data analysis was used to determine the short and long-term interactions between variables. Ultimately, the main focus of the study is to determine the effects of changes in social expenditures on migration in the short and long term. According to the findings, there is a positive long-term relationship between the intensity of social spending and immigration by region. On the other hand, as the migration rate increases, the share of social expenditures in public expenditures decreases in the long run. Therefore, social expenditures increase migration mobility in the long run.
x
Another finding is that social spending at the regional level, especially income and employment conditions, cause slight differences in migration intensity by region. According to the results, it is compulsory to take measures to increase employment and income in the places of immigration. Ultimately, social expenditures should undertake a vital function for the adverse conditions on individuals’ faces. Income increasing and employment creating policies will play an essential role in preventing migration
