Son yüzyıldaki teknolojik gelişmeler, birçok ülkenin çocuk sağlığına, eğitimine, bakımına olumlu katkıları olarak yansımaktadır. Tüm bu gelişmelere rağmen hala dünyanın her yerinde çocuğa ebeveyni, yakın çevresi, toplumdaki çeşitli kesimler tarafından fiziksel, duygusal ve cinsel olarak kötü muamele edilmektedir. Bu çalışma, çocuk istismarı ve ihmalinin tanınmasında ve önlenmesinde önemli rolü olan öğretmenlerin henüz eğitimleri aşamasında iken konuya ilişkin bilgi ve farkındalık düzeylerini ölçmek amacıyla planlanmıştır. Çalışmaya, 2010-2011 öğretim yılında Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İlköğretim Sınıf Öğretmenliği, İlköğretim Fen Bilgisi Öğretmenliği ile İlköğretim Matematik Öğretmenliği Bölümleri 'nin son sınıf öğrencilerinden, öğretmen adaylarının çocuk istismarı ve ihmali konusundaki bilgi ve farkındalıklarını ölçmeye yönelik hazırladığımız anketi eksiksiz olarak dolduran 171 öğrenci dahil edilmiştir. Araştırmaya katılanların 156'sı (% 91 daha önce çocuk istismarı ve ihmali ile ilgili hiç ders almadığını bildirmiştir. Araştırmaya katılanların %20,5'inin fiziksel istismarı tanımlama, %28,1 'inin cinsel istismarı tanımlama, duygusal istismarı tanımlama, %18,7' sinin de çocuk ihmalini tanımlama konusunda hazırlıksız oldukları bulunmuştur. Araştırmaya katılan öğretmen adaylarının 23 'ünün istismar ve ihmalden şüphelendiği halde bildirimde bulunmadığı saptanmıştır. Çalışmaya katılan öğretmen adaylarının çoğu (% 87,7) kanunlara göre çocuk ihmal ve istismarını bildirim zorunluluğu olduğuna inanmaktadır. Yüzde 73,7 'si Milli Eğitim politikalarına göre bildirmek zorunda olduklarını düşünürken, %96,5'i ahlaki anlamda bildirim zorunluluğu olduğu inancındadır. Çocuk istismarı ve ihmali olumsuz sonuçları yaşam boyu süren ve önlenmesi için multidisipliner bir çalışmanın gerekli olduğu toplumsal bir sorundur. Çocuğun aile üyelerinden sonra en fazla vakit geçirdiği öğretmenlerin hizmet öncesi ve hizmet içi eğitimlerinde çocuk istismarı ve ihmalinin tanımlanması, bildirimi ve önlenmesi konusunda eğitilmesi, disiplinler arası işbirliği yapılması gerekmektedir.
Technological improvements of the last century, are reflected as better health, education and care for children in many countries around the world. Even though; children are still victims of maltreatment such as physical, emotional or sexuel abuse, enforced by their own parents, relatives or some parts of the community. This research, has been planned to determine the knowledge and the awareness of candidate teachers about child abuse and neglect, at their last year of university education. A hundred and seventy one university students, from
Osmangazi University, Primary School Preceptorship, Primary School Science and Mathematics Preceptorship Departments, who completed the survey that we prepared to evaluate the awareness and knowledge about child maltreatment and neglect. A hundred and fifty six (91,2%) of participants did not take any lesson about child abuse and neglect before. 20,5% of participants estimated themselves as unprepared to determine physical abuse; 28, 1% for sexual abuse, 16,4% for emotional abuse and 18, 7% for neglect. Twenty three of applicant teachers suspected child maltreatment during their education but did not report. Most of the students (87,7%) that were included, believed to report child maltreatment as a legal obligation; 73,7% of them thought to report child maltreatment as a rule of National Educational Policy and 96,5% of. participants believed to report child maltreatment as an ethical responsibility. Child maltreatment is a social problem with its lifelong negative consequences and multidiscipline working is a necessity for prevention. Teachers' education before and after ministration about definition, reporting and prevention of child maltreatment and interdiscipliner cooperations are needed.
