Postpartum kanama, tüm dünyada en önemli maternal mortalite nedenlerinden biridir. Çalışmamızda klasik oksitosin tedavisinin kullanıldığı 100 olgu kontrol grubu olarak alınırken, 100 olguya prostaglandin E2 verildi. Dinoproston grubunda vajinal doğum yapan 50 olguya doğumu takiben 10 İÜ oksitosin i.v puşe yapıldı ve olgular doğum masasından kalkmadan dinoproston vajinal ovül yerleştirildi, 12 saat sonra ovül vajenden çıkarıldı. Dinoproston grubundaki 50 sezaryen doğum olgusuna plasentanın doğurtulmasını takiben, 10 İU oksitosin puşe ve 10 İU oksitosin infüzyonu ile toplam 20 İÜ oksitosin verildi. Olgular ameliyat masasından alınmadan, vajen posterior fornikse bir adet dinoproston ovul yerleştirildi, 12 saat sonra bu ovül bir yenisiyle değiştirildi, son konulan ovül yerleştirildikten 12 saat sonra vajenden çıkarıldı. Klasik oksitosin protokolünde 50 vajinal doğum olgusuna fetüsün doğumunu takiben 10 İU oksitosin puşe, postpartum 20 IU infüzyon; 50 sezaryen olgusuna operasyon süresince 10 IU i.v puşe ve 10 IU infüzyon şeklinde, postoperatif dönemde ise toplam 60 IU oksitosin infüzyonu yapıldı. Tüm olgulara postpartum 24 saat boyunca ped takibi yapıldı. Her iki grubun prepartum hemoglobin düzeyleri, postpartum kanama miktarları ve postpartum 24. ve 36.saat hemoglobin düzeyleri çalışılarak aralarında fark olup olmadığı araştırıldı. Her iki grup arasında doğum sonrası kanama miktarı açısından anlamlı fark saptanmadı. Benzer şekilde gruplar arasında 24. saat ve 36. saat bakılan hemoglobin değerleri arasında da istatistiksel fark saptanmadı. Yan etkiler açısından dinoproston grubunda bulantı ve kusma daha fazla idi. Doğum sonrası kanamaların önlenmesinde prostaglandin E2 yeni bir alternatif olarak önerilebilir. Bu konuda daha geniş çalışmalara ihtiyaç vardır.
Postpartum hemorrhage is one of the leading
cause of maternal mortality worldwide. Current study enrolled two groups of cases; the first
group (100 patients ) was recruited to the oxytocin treatment arm, whilst the other group (100
patients ) was enrolled to prostaglandin E2 arm respectively. In the study group, following
vaginal delivery, 50 women received 10 IU i.v oxytocin and dinoprostone vaginal insert was
placed in posterior fornix following 12 hours of administration of dinoprostone the insert was
than taken out. In dinoprostone group, 50 women scheduled for cesarean delivery received 20
IU oxytocin in the operating room and dinoprostone vaginal insert was placed in posterior
fornix as to be changed with a new one following 12 hours of replacement. The second insert
was taken out after 12 hours. In the oxytocin group, following vaginal delivery, 50 women
received 10 IU oxytocin intrapartum and 20 IU in postpartum period. Fifty women scheduled
to undergo cesarean delivery received 20 IU i.v oxytocin in the operating room and 60 IU
postoperatively. Prepartum and postpartum hemoglobin levels, amount of postpartum blood
loss, and postpartum hemoglobin levels on 24 and 36 hours were noted for both groups. There
was no difference in terms of blood loss between two groups. Similarly, there were no significant differences between two groups with regard to hemoglobin levels at 24th and 36th
hours. In terms of side effects, nausea and vomiting were more frequently seen in
dinoprostone group. As a conclusion, taken into account of the results of current study,
postpartum prostaglandin E2 may be used as an alternative method to oxytocin treatment in prevention of postpartum hemorrhage. Further studies with large data set are needed to clarify this important issue.
