HBEAg negatif ve pozitif hepatit B hastalarında Pegile interferon Alfa 2 A (180 Mcg/hafta) tedavisinin adefovir dipivoksil(10 mg/gün) tedavisi ile karşılaştırılması

Abstract

Hepatit B virusu akut, kronik hepatit, siroz ve hepatosellüler karsinomun en önemli etkenlerinden birisidir. Günümüzde kronik hepatit B (KHB) hastalarının tedavisi, interferon ile bağışıklık sisteminin uyarılması ve nükleos(t)id analogları ile viral replikasyonun baskılanması şeklinde yapılmaktadır.Pegile interferon alfa (PEG-INF alfa) büyük molekül ağırlıklı bir protein olan polietilen glikolün interferon alfa molekülüne konjugasyonu ile oluşur. KHB tedavisinde interferon dışı tedavi seçenekleri nükleoz(t)id analoglarıdır. Bu grupta yer alan Adefovir dipivoksil (ADV) bir revers transkriptaz inhibitörüdür. Bu çalışma 01.09.2005 – 31.03.2008 tarihleri arasında hastanemiz enfeksiyon hastalıkları kliniğinde tedavi alan kronik hepatit B’li hastalar üzerinde yapıldı. Söz konusu tarihler arasında, Enfeksiyon Hastalıkları Ana Bilim Dalı tarafından takip edilen 18- 65 yaş arası 30 hasta çalışma grubunu oluşturdu. Hasta gruplarından birine (10 HBeAg negatif, 4 HBeAg pozitif) pegile interferon alfa 2a 180 μg/haftada bir, diğer gruba (11 HBeAg negatif, 5 HBeAg pozitif) ise adefovir dipivoksil 10 mg/gün tedavisi verildi. Tedavi süresi 12 ay olarak belirlendi. Çalışmada her iki ilacın KHB tedavisindeki etki ve güvenilirliğinin karşılaştırılması planlandı. Her iki grupta tedavi sonu virolojik yanıt ile biyokimyasal yanıt karşılaştırıldı. Tedavi sonunda HBeAg negatif hastalarda serum HBV DNA seviyesinde ADV grubunda 4,8 log10 kopya/ml ve PEG-INF alfa 2a grubunda 4,2 log10 kopya/ml'lik düşme saptandı. Tedavi sonu biyokimyasal yanıt oranı PEG-INF alfa 2a grubunda %60, ADV grubunda %90.9’dur. HBeAg pozitif hastalarda serum HBV DNA seviyesinde ADV grubunda 3,2 log10 kopya/ml ve PEG-INF alfa 2a grubunda 4 log10 kopya/ml'lik düşme saptandı. Tedavi sonu biyokimyasal yanıt oranı PEG-INF alfa 2a grubunda %50, ADV grubunda %40’dır. Pegile interferon alfa 2a grubu hastalar ile adefovir dipivoksil grubu hastalar arasında hem HBeAg pozitif hem de HBeAg negatiflerde tedavi sonu biyokimyasal yanıt ve virolojik yanıt oranları arasında anlamlı bir fark tespit edilmedi. Her iki tedavi grubu yan etkiler açısından değerlendirildiğinde pegile interferon alfa 2a tedavisinde hastanın yaşam kalitesini bozan yan etkilerin anlamlı derecede fazla olduğu görüldü. Kronik viral hepatit tedavisi gibi uzun süreli tedavi gerektiren ve başarı şansı birbirine yakın olan tedaviler arasında seçim gerektiren hastalıklarda hastanın yaşam kalitesinin göze alınması gerekmektedir. Tedavi sırasında gelişen yan etkiler yakından izlenmeli ve gerekli tedaviler yapılmalıdır.

Chronic hepatitis B is associated with complications including liver failure, hepatocellular carcinoma, cirrhosis. Current therapeutic options include treatment with interferon alfa and adefovir dipivoksil. Pegylated interferon alfa -2a was developed through the process of pegylation, in which branched–chain polyethylene glycol (PEG) molecule is attached to the base interferon alfa -2a molecule to produce a drug with a prolonged half –life.Adefovir dipivoksil is an oral prodrug of an adefovir, an analogue of adenosine monophosphate, inhibits HBV DNA polymerase. This study was performed in infecton disease clinic of Eskişehir Osmangazi University Hospital, between september 2005 – march 2008. 30 patients 18 to 65 years of age attended to study, in the first group (10 HBeAg negative, 4 HBeAg positive) patients were treated with PEG-IFN alfa 2a (180g/week), (11 HBeAg negative, 5 HBeAg positive) patients with ADV (10 mg) for 48 weeks. Virological response and biochemical response at 48th week were compared in two groups. In HBeAg negative patients reductions in serum HBV DNA levels were 4.8 and 4.2 log10 copies/ml in ADV and PEG-IFN groups at 48th week. PEG-IFN group and 90.9 % of ADV group had normalized alanne aminotransferase levels at 48th week. In HBeAg positive patients reductions in serum HBV DNA levels were 3.2 and 4 log10 copies/ml in ADV and PEG-IFN groups at 48th week. 50 % of PEG-IFN group and 40 % of ADV group had normalized alanne aminotransferase levels at the end of the therapy. Biochemical and virological response are similar (no statistifically meaningful difference) in both ADV and PEG-IFN groups at the end of the therapy. PEG-IFN treatment produce clinically important side effects. In long term therapies tolerability and route of administration should be considered if they have similar cure rates.