Non-proteinürik renal fonksiyon kaybı görülen tip 2 diyabetli hasta popülasyonunun özellikleri

Abstract

Diyabetik nefropati (DN), persistan albüminüri, artmış arteryel kan basıncı, glomerüler filtrasyon hızında (GFR) progresif bir düşüş ve kardiyovasküler morbidite ve mortalite riskinde artış ile karakterize klinik bir sendromdur. Proteinürinin eşlik etmediği renal fonksiyon kaybıyla giden bir fenotip olan non-albuminürik diyabetik renal hastalığı ele aldığımız çalışmamızda; bu fenotipin oluşmasında etkisi olan komorbiditeleri ve epidemiyolojik özellikleri araştırmayı hedefledik; bu amaçla diyabetik böbrek hastalığı görülen 40 yaş üstü T2DM’li , eGFR<60 ml/dk/1.73 m2 olan 193 normoalbuminürik, 76 mikroalbuminürik ve 64 makroalbümünirik hastanın yaş, cinsiyet, diyabet süresi, kliniğimizdeki takip süresi, ilk ve son ölçülen vücut kitle indeksleri, albuminüri düzeyleri, retinopati varlığı ve derecesi, makrovasküler hastalık varlığı ,HbA1c genel ve son takip yılındaki ortalaması, verilen tedavinin tipi (insülin ve oral antidiyabetik, sadece insülin ya da sadece oral antidiyabetik),serum yüksek yoğunluklu lipoprotein (HDL) , düşük yoğunluklu lipoprotein (LDL) ve trigliserid düzeyleri, antihiperlipidemik kullanımı, sistolik kan basıncı (SKB) ve diyastolik kan basıncı (DKB) ortalamaları, diyabetik ayak sorunu varlığı veya yokluğuna ilişkin bilgi sigara kullanımı, antihipertansif tedavi yokluğu veya varlığı ve sayısı, ACEİ (anjiotensin dönüştürücü enzim inhibitörü) ve ARB (anjiotensin II reseptör blokeri) kullanımı, takip süresince ölçülen ilk kreatinin ve son kreatinin düzeylerini retrospektif olarak karşılaştırdık. Çalışma sonucunda diyabetik renal hastalığa sahip normoalbuminürik olgularımızın, mikro ve makroalbuminüri ile seyredenlere göre daha yaşlı,vücut ağırlığı ve vücut kitle indeksi obezite sınırları içinde ve daha fazla,daha iyi glisemik kontrolü olan, sigara kullanımının, retinopati sıklığı ve ciddiyetinin, makrovasküler hastalık sıklığının ve diyabetik ayak sorununun daha az olduğu ve serum kreatinin düzeylerinin takipte (başlangıçta ve son kontrolde) en düşük hastalar olduğu belirlenmiştir

Diabetic nephropathy (DN) is a clinical syndrome characterized by persistent albuminuria, increased arterial blood pressure, a progressive decrease in glomerular filtration rate (GFR), and an increased risk of cardiovascular morbidity and mortality. In our study in which we discussed non-albuminuric diabetic renal disease, which is a phenotype with renal function loss not accompanied by proteinuria; we aimed to investigate the comorbidities and epidemiological features that affect the formation of this phenotype; for this purpose, we retrospectively compared 193 normoalbuminuric, 76 microalbuminuric and 64 macroalbuminuric patients with T2DM over 40 years of age with diabetic kidney disease, eGFR <60 ml / min / 1.73 m², age, gender, diabetes duration, follow-up period in our clinic, first and last measured body mass indexes , albuminuria levels, presence and degree of retinopathy, presence of macrovascular disease, HbA1c overall and average in the last follow-up year, type of treatment given (insulin and oral antidiabetic, insulin only or oral antidiabetic only), serum high density lipoprotein (HDL), low density lipoprotein (LDL) and triglyceride levels, antihyperlipidemic use, mean systolic blood pressure (SBP) and diastolic blood pressure (DBP), presence or absence of diabetic foot problems, smoking, presence or absence of antihypertensive therapy, ACEI (angiotensin converting enzyme inhibitors) and ARB (angiotensin receptor blokers) use, follow-up the initial and final creatinine levels measured during the period. As a result of the study, our patients with normoalbuminuric diabetic renal disease are older than macroalbuminuric patients, body weight and body mass index are within the limits of obesity and had better glycemic control, smoking, retinopathy frequency and severity, macrovascular disease frequency and diabetic foot problem was found to be less and the serum creatinine levels were the lowest in the follow-up period (baseline and final control) among study patients