Zeydi Muhaddis Ahmed B. İsa’nın Emali adlı eserinin kaynakları ve tasnif metodu

Abstract

Bu tez, III/IX. asrın Zeydî muhaddislerinden Ahmed b. İsâ b. Zeyd (ö. 247/861) ve onun Emâlî adlı eserinin kaynakları ve tasnîf metodu hakkındadır. Çalışma, giriş ve üç bölümden oluşmaktadır. Giriş kısmında tezin konusu, amacı ve önemi ile çalışmada takip edilen metodoloji ve kaynaklar hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde siyasî, ictimaî, ilmî ve kültürel yönlerden Ahmed b. İsâ’nın (ö. 247/861) yaşadığı dönem incelenmiştir. Ayrıca onun hayatı, ilmî ve politik yönü ile Abbasî yönetimiyle olan ilişkisi ve eserleri ele alınmıştır. İkinci bölümde eserin mahiyeti, kaynakları ve nüshaları gibi teknik özellikler incelenmiştir. Bununla birlikte Zeydî hadis literatüründe seçkin bir konuma sahip olan Emâlî’de yer alan önemli şahsiyetler tanıtılmıştır. Üçüncü bölümde Emâlî’nin tasnîf metodu, iç tutarlılığı, tertip ve düzeni ele alınmıştır. Ayrıca eser, rivâyet metinleri ve sahabî râvîleri yönünden tahâret bölümü özelinde Sünnî hadis literatürünün önde gelen örnekleri ile mukayese edilmiştir

This thesis is about Ahmad b. ʿIsā b. Zayd (d. 247/861) who is one of the Zaydī muhaddiths in the III/IX. century and his Amālī resources and method of classification of his work. This work consists introduction and three parts. In the introduction part, the subject, purpose and the significance of the thesis is studied, moreover, the information is given about the methodology and followed resources . In the first chapter, the political, religious, scientific and cultural aspects of Ahmad b. ʿIsā’s (d. 247/861) period was examined. Moreover, his life, his scientific and political viewpoint, his relationship with the Abbasid administration and his works was studied. In the second part, technical features such as quality, resources and copies of the work are examined. In addition, important persons in the Amālī, which has an outstanding position in the Zaydi hadith literature, are introduced. In the third chapter, the classification method, internal consistency, arrangement and organization of Amālī are examined. Moreover, the book was compared with the prominent examples of Sunnī Hadith literature in terms of narrative texts and companions’ narrators specific to Tahāra section